زندگی و مرگ هنرمندانه در ته‌لهجه‌های جنوب
تاریخ انتشار: ۱۸ مهر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۳۳۸۷۸۲
عزت‌الله مهرآوران هنرمند شاخص و شناخته شده کشور که دیروز در 72 سالگی به‌دلیل ابتلا به بیماری کرونا درگذشت، ۱۸ اردیبهشت ۱۳۲۸ در مسجد سلیمان به دنیا آمد و نشان درجه ۱ هنری داشت.
او پیش از آنکه وارد عرصه سینما و تلویزیون شود مثل بسیاری دیگر از هنرمندان خاک صحنه نمایش خورده بود و می‌شود گفت در حوزه تئاتر با مریم معترف و زنده‌یاد انوشیروان ارجمند بیشترین همکاری را داشته است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
تئاتر تمامیتش بود
سیروس الوند
کارگردان
من با شادروان عزت‌الله مهرآوران اوایل انقلاب آشنا شدم آن‌هم از طریق اکبر زنجان‌پور. نمایشنامه‌ای داشت به‌نام «اشی» با متنی فوق‌العاده که بازی‌هایش هم به عهده ایرج راد، هادی اسلامی و حمید طاعتی بود که اجرایش در سنگلج بشدت مورد استقبال قرار گرفت. علاوه بر کارگردانی و بازی‌های درخشان، متن درخشان این اثر نمایشی هم مورد تحسین و تمجید قرار گرفت. نمایشنامه به زبان جنوبی بود و همان‌طور که گفتم فوق‌العاده؛ این اثر نمایشی مخاطب را با فرهنگ، آداب و سنت‌های آن خطه آشنا می‌کرد و دوستی من با عزت مهرآوران هم از همین نمایشنامه رقم خورد. نسل بعد او را بواسطه بازی‌هایش در سینما و تلویزیون بیشتر شناخت اما برای کسانی مثل من او یک نمایشنامه‌نویس قهار و درجه یک بود و تا آن زمان کسی مثل او را ندیده و نمی‌شناختم که اینقدر به فرهنگ و بوم جنوب در نمایشنامه‌نویسی واقف باشد. به‌هر صورت رفتن او فقدان غیرقابل جبرانی است و من تمام روزهای اخیر امیدوار بودم که او بتواند از چنگ این بیماری بیرون بیاید و از دستش ندهیم اما گویا قرار نبود چنین شود و ما او را از دست دادیم. مهرآوران تئاتر را با تمام وجودش درک می‌کرد و هر آنچه داشت برایش می‌گذاشت. خاطره از او کم ندارم که می‌گذارم برای فرصتی دیگر. تنها می‌توانم بگویم که از صمیم قلب به خانواده‌اش و البته خانواده فرهنگ و هنر این مملکت تسلیت می‌گویم و تسلیت ویژه‌ای دارم برای اهالی جنوب که چنین هنرمند درجه یکی را از دست دادند.
عشق به زادگاه
مریم معترف
کارگردان تئاتر
آنقدر حالم بد است که واقعاً نمی‌دانم درباره عزت‌الله مهرآوران چه بگویم. هنوز از فقدان هنرمندان بزرگ سینما و تئاتر در ماتم و اندوه بودیم که کمی بعد از رفتن فتحعلی اویسی، مهرآوران عزیز هم از میان ما رفت و غم‌ها را هزاربرابر کرد. تصویری که من از او دارم و خواهم داشت تصویر یک بازیگر توانا، دغدغه‌مند و اصیل بود که به کارش بسیار اهمیت می‌داد. ما سابقه همکاری تئاتری هم با هم داشتیم که برمی‌گردد به حوالی سال 1370 که نمایشی به نام «مال کنون» را به‌صورت مشترک کارگردانی کردیم و روی صحنه بردیم. نمایشنامه را خود آقای مهرآوران نوشته بود و وقتی به من پیشنهاد همکاری داد با هم متن را خواندیم و تصمیم گرفتیم آن را بازنویسی کنیم چون تعداد بازیگران متن اول بسیار زیاد بود و تصمیم برآن شد که نقش‌ها را دو نفر ایفا کنند که خود من و عزت عزیز آنها را ایفا کردیم. مهرآوران علاقه و عشق عجیبی به زادگاهش داشت و بارها درباره این موضوع و ویژگی‌های جنوبی که او از آن حرف می‌زد، سخن گفته بود. به‌هر صورت آن نمایش در جشنواره فجر همان سال روی صحنه و بعدتر در سالن چارسو هم اجرا رفت و استقبال خوبی هم از آن شد. مرحوم مهرآوران همیشه دوست داشت این اثر نمایشی را ببرد و آن را در ایلات و عشایر جنوب و غرب کشور اجرا کند چون درونمایه آن را از همان‌جا وام گرفته بود و دلش می‌خواست آن را پیش‌روی مردمی که مسأله را بیش از هرکس دیگری درک می‌کنند بگذارد که متأسفانه این امکان هرگز فراهم نشد. عزت‌الله مهرآوران اگرچه بیشتر در سینما و تلویزیون شناخته شد اما خودش عشقی همیشگی به تئاتر داشت و بسیار بسیار تشنه کار تئاتر بود و دلش می‌خواست تئاتر کار کند اما آنقدر سرش در حوزه‌های دیگر شلوغ شد و پیشنهادهای زیاد و البته خوبی گرفت که چنین فرصتی آن‌چنان به‌دست نیامد. خیلی انسان سرزنده و شوخ طبعی بود و همیشه با خودش نشاط و عشق داشت و بسیار خودمانی و بی‌تکلف و البته باسواد و کاربلد بود. آنقدر طناز و واقعی بود که اگر حتی در نقشی فرعی مثل بازی‌اش در «آژانس شیشه‌ای» حضور پیدا می‌کرد به تمامی با کار درگیر می‌شد و نقشش را از جان و دل ایفا می‌کرد که به جان تماشاگر هم می‌نشست. این نشان از خلوص ذاتی و البته استعداد فراوان او داشت؛ حیفم می‌آید که این نکته را نگویم که مهرآوران مثل دیگر مردم جنوب و مسجدسلیمان، حرف‌های بسیاری درباره شاهنامه و شاهنامه‌خوانی داشت و اصولاً همین موضوع هم سوژه نمایش «مال کنون» بود. می‌گفت در دوره پهلوی شاهنامه و شاهنامه‌خوانی ممنوع شده بود چون به مردم انرژی و نیرو و انگیزه اعتراض و مبارزه می‌داد و بسیاری از شاهنامه‌خوان‌ها این کار را مخفیانه انجام می‌دادند و از جایی به جایی دیگر می‌رفتند و... به‌هر صورت فقدان چهره‌های ممتازی مثل عزت‌الله مهرآوران بسادگی جبران نخواهد شد و من واقعاً نگران هنرمندان هستم. عزت عزیز هم آن‌طور که من شنیدم سر کار به این ویروس مبتلا شده و امیدوارم همه دوستان، همکاران، مردم و هرکسی که به نوعی در این زندگی اجتماعی دخیل است سعی کنند که شر این ویروس را از سر جامعه کم کنند تا کم‌تر شاهد از دست رفتن مردم از جمله هنرمندان باشیم. من از صمیم دل به خانواده او و اهالی تئاتر، تلویزیون و سینما تسلیت می‌گویم و امیدوارم جایش سبز و در آرامش باشد.
مجموعه‌ای از توانایی
مسعود فروتن
کارگردان
سال 65 بود به گمانم که بهروز خوش‌رزم در قامت تهیه‌کننده به من پیشنهاد اجرای نمایشنامه‌ای از عزت‌الله مهرآوران را داد به‌نام «انتظار». قرار مدارها گذاشته شد و من با عزت عزیز گپ‌وگفت‌های اولیه را انجام دادم و کار شروع شد. به‌هر صورت در آن نمایش چهره‌های بسیار بزرگ تئاتری حضور داشتند از قبیل خانم فخری خوروش و استادانی دیگر که بسیار مورد استقبال قرار گرفت. یادم می‌آید مهرآوران همیشه می‌گفت تو یک ضیافت باشکوه را تدارک دیده‌ای و حیف که نمی‌توانم به‌دلیل مشغله‌ای که دارم سر تمرین‌ها بیایم و در این ضیافت همراه باشم. در نهایت وقتی که اثر نهایی را تماشا کرد خیلی آن را دوست داشت و همان کلمه ضیافت را درباره آن به کار میبرد. پیش از این اگرچه من آن زمان هم مثل امروز سعی می‌کردم تمام تئاترها را ببینم، اما از نزدیک با او آشنا نبودم و این اولین اتفاق آشنایی ما بود و بعدها در کارهایی مثل «باجناق‌ها» همکاری کردیم و.... مهرآوران استعداد خاص خودش را در بازیگری داشت و طی سال‌های اخیر بیشتر از او بازی دیدیم. او البته لحن و رنگ و زنگ صدایی که بسیار دلنشین بود و به مجموعه توانایی‌هایی او اضافه می‌کرد و ته‌لهجه‌ای شیرین و جنوبی که می‌توانست برای یک بازیگر و البته یک کارگردان هم موهبتی باشد. خیلی بامزه و طناز بود و همین چند وقت پیش همدیگر را در پشت صحنه برنامه «محاکات» دیدیم و کلی با هم شوخی کردیم و گپ زدیم. آدم نمی‌داند چه بگوید. یکهو از خواب بیدار می‌شود و می‌بیند انسان عزیزی که دیروز صحیح و سالم بود حالا از دنیا رفته و جز حسرت چیزی برای آدم در بیان این اندوه نمی‌ماند.
منبع: ایران آنلاین
کلیدواژه: عزت الله مهرآوران
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۳۳۸۷۸۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نمایش‌های بدون سلبریتی شگفت‌انگیز هستند/ تئاتر باید تماشاگر را به چالش بکشد
به گزارش خبرنگار فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، نمایش «اسب قاتلین» از ۱۹ فروردین تا ۳۱ اردیبهشت ساعت ۱۹ در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه است. فرزاد پریدار، این روز‌ها در نمایش «اسب قاتلین» نقش کشیش یا مانوس را بازی می‌کند.
پریدار درباره تجربه حضورش در «اسب قاتلین» به خبرنگار آنا گفت: در نسخه اصلی نمایشنامه؛ کشیشی به نام مانوس به واسطه طمع، خودش را به شیطان می‌فروشد. ولی در اجرای ما به صلاحدید کارگردان، مانوس در واقع فردی کلاهبردار است که خود را به جای کشیش جا زده است و این کار من را به عنوان بازیگر دچار چالش می‌کند، چون درواقع باید دو نقش بازی کنم، ولی وجه تمایر نقش من نسبت به بقیه نقش‌ها این است که یک تیپ را بازی می‌کنم و از آن‌جایی که من ذاتاً بازیگر تیپیکال هستم این نقش برایم جذاب است.
او ادامه داد: تماشاگر در نمایش «اسب قاتلین» با اعجاز نور، صدا و قاب‌های زیبایی روبرو می‌شود. وجه تمایز نمایش «اسب قاتلین» نسبت به نمایش‌های دیگر تغییر صحنه است، صحنه‌ها خیلی سریع و در تاریکی مطلق از این رو به آن رو می‌شوند و واقعا چیزی شبیه شعبده بازی اتفاق می‌افتد.
پریدار به اهمیت نور در این نمایش اشاره کرد و گفت: محمد هاشم زاده کارگردانی است که کار با نور را خیلی خوب می‌فهمد و در این نمایش هم به بهترین شکل از نوراستفاده کرده و در واقع نور جزئی از بازی و بازیگر‌های اصلی این نمایش است.
او با اشاره به اینکه نمایش «اسب قاتلین» روایت خطی ندارد توضیح داد: همین موضوع باعث می‌شود تماشاگر وقتی به خانه می‌رود هم ذهنش درگیر این نمایش می‌ماند، پازل‌ها را کنار هم می‌چیند و از کشف‌های جدیدش لذت میبرد. این به چالش کشیدن فکر تماشاگر به نظر من بسیار جالب است و خیلی از مخاطبان به ما گفتند یا برایمان نوشته‌اند که این نمایش را باید چند بار دید.
این هنرمند شیرازی اجرا در تهران را برای کسانی که از استان‌ها و شهرستان‌های دیگر می‌آیند رویدادی بزرگ ارزیابی کرد و افزود: به هر حال تهران پایتخت است و هنرمندان بهتر دیده می‌شوند. مخاطبینی که در پایتخت تئاتر می‌بینند حرفه‌ای‌تر هستند، چون تئاتر‌های مختلف ازشهر‌های ایران و حتی خارج از کشور دیده اند و برای بازیگر اجرا در مقابل مخاطبی که تئاتر را می‌شناسد خیلی ارزشمند است و باعث می‌شود که بیشتر تلاش کند و در نتیجه اجرای با کیفیت تری ارائه کند.
پریدار افزود: هیچ سلبریتی نداریم، ولی نمایش اسب قاتلین در چهل و یکمین جشنواره تئاتر فجر بیشتر جوایز را کسب کرد. متاسفانه بعضی اوقات، فقط حضور سلبریتی برای مخاطبین اهمیت دارد و خیلی‌ها به تماشای آثاری که چهره‌های شناخته شده ندارد نمی‌روند، درحالی که حضور یک بازیگر سرشناس سینما و تلویزیون و تئاتر؛ به تنهایی تضمین خوب بودن آن اثر نیست و همچنین ممکن است تماشای نمایشی که هیچ چهره‌ای ندارد، تماشاگر را شگفت زده کند.
این بازیگر، حضور هنرمندان شهر‌های دیگر در تهران را در ارتقا سطح تئاتر کشور بسیار موثر دانست و گفت: در تهران سطح رقابت از سایر استان‌ها بالاتر است و وقتی هنرمندان شهر‌های دیگر برای اجرا به تهران می‌آیند سعی می‌کنند به بهترین خودشان تبدیل شوند و این انگیزه‌ای است که بازیگر، تلاش کند از لحاظ تجربه اجرا ومطالعه و سواد کاری؛ سطح خود را ارتقا بدهد و از مسئولین و دست‌اندرکاران حوزه نمایش درخواست می‌کنم از پتانسیل شهرستان‌ها بیشتر استفاده کنند.
انتهای پیام/
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟